සොඳුර ඝන කළුවරත් කලු පාට නැත රතුය
පාළමෙන් මෙහා ඉම සරත් සමයට නතුය
උරග සිව්පා විහඟ පෙම් කැදලි උන් සතුය
තටු කැඩුණු සමනලිය හෙට නික්ම යා යුතුය

ගං දෑලෙ නොපර වූ මල් සුපිපි වෘක්ෂයක
මලක් මළගම් ගොසින් කඳුළු බිඳු වන ඇසක
දුටුවොතින් තබා අවමඟුල් බෙර හඬ පසෙක
දල්වන්න චිතක ඉම අසල ඒ පෙර මතක

මොහොතකට නැවතෙමින් අපි අපෙන් විමසමූ
ජීවිතය විඳි දවස් හදවතින් සිපගමූ
එක් වෙලා කුමකටද අපි ඔවුන් සනසමූ
ජීවිතය දරාගෙන පැටවුන්ට පණ දෙමූ